Vegueria del Penedès

Mi epitafio


Gos Rampant

07-03-2005 11:46

(Aquello que escribimos hace un año)

Subscriu-te gratuïtament i rebràs cada dissabte el nostre butlletí amb els articles d’opinió i notícies més destacades del nostre diari. Apunta’t ara!

Cada día viajo en tren. A esa hora. Como muchos otros. No importa en qué ciudad. No importa en qué país.

Si un día saltara por los aires. Dios no lo quiera. Por favor, no quiero lágrimas. No quiero flores. No quiero que mi mujer mate a nadie. Ni que mis hermanos intenten vengarme. No quiero que miréis mal a nadie. Ni que busquéis culpables. Si queréis buscar algo, buscar el POR QUÉ. Y no esta lejos. Está dentro de nosotros. No quiero pancartas. Si han de haber pancartas, con un simple “por las víctimas” sería suficiente. No quiero que me inscribáis en ninguna Asociación de Víctimas del Terrorismo. No dejéis que me utilicen los políticos. No utilicéis mi nombre para nada. Solo quiero que me dejéis descansar en paz. No os peleéis cuando todavía nos están enterrando. Solo pido un poco de respeto. Que no remováis mi tumba. Nada más. De nada me sirve ya a mí la búsqueda de justicia.

Y si me queréis algún día recordar, hacedlo por el chiste aquel, por aquella memorable payasada. No me hagáis mártir. No intentéis mitificar mi vida. No me beatificáis. Poned tan solo en mi tumba aquello de:- “Mi vida fue muy divertida”. Nada más que eso. No quiero nada más. Tan solo descansar. Nada más. Ah si, que me enterréis con mi madre. Nada más.

Arxivat a

Mostrar etiquetes Ocultar etiquetes

Temes del dia

Més llegits els últims 7 dies

Eix Diari utilitza 'cookies' pròpies i de tercers per oferir-te una millor experiència i servei. Al navegar o utilitzar els nostres serveis, acceptes l'ús que fem.